Όταν ξεκίνησα το ταξίδι μου στο επάγγελμα του ασφαλιστή όπως είναι λογικό είχα πολλές απορίες. Έτσι πιο παλιοί και έμπυροι συνάδελφοι με χαρά μου μετέφεραν την εμπειρία τους και τα προσωπικά τους βιώματα. Με κάποιες απόψεις συμφωνούσα με κάποιες άλλες όχι. Στην τελική άσχετα από το κομμάτι των ασφαλειών ήδη είχα μια εμπειρία σαν καταναλωτής.
Δεν ήταν λοιπόν λίγες οι φορές που άκουσα σαν επιχείρημα ότι κάποιος μπορεί αντί π.χ. να κάνει δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα να κάνει ένα και να έχει λεφτά να πληρώσει και για την ασφάλεια του. Το ίδιο άκουσα και για τους καφέδες, τα μπουζούκια και πάει λέγοντας. Αυτό με βρήκε μερικώς αντίθετο γιατί πολύ απλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που θέλει να λέει στους άλλους πώς να ζήσουν την ζωή τους.
Είναι πολλοί οι παράγοντες που καθορίζουν την καθημερινότητα μας καθώς και την καταναλωτική συμπεριφορά μας. Σαν άνθρωποι βάζουμε προτεραιότητες. Άλλος μπορεί να έχει προτεραιότητα την δουλειά πάνω από την διασκέδαση. Άλλος μπορεί να έχει προτεραιότητα την προσωπική τους σχέση από τις φιλίες του. Σε γενικές γραμμές τα όρια είναι κάπως θολά και δύσκολα κάποιος μπορεί να πει τι είναι σωστό και τι λάθος. Εδώ κάπου όμως μπαίνει και ο παράγοντας της λογικής.
Είναι άραγε λογικό να έχουμε χτίσει ένα σπίτι αξίας 80.000 – 100.000 και να μην πληρώνουμε άλλα 100 – 200 ευρώ τον χρόνο για την ασφάλεια του; Είναι άραγε λογικό να έχουμε αγοράσει ένα αυτοκίνητο αξίας 25.000 ευρώ και να μην το έχουμε ασφαλίσει από κλοπή; Και αν δεν θέλετε να το δούμε από καθαρά ασφαλιστική οπτική, γίνεται να πληρώνουμε 1.000 ευρώ για νέο κινητό αλλά να μην έχουμε στην άκρη 1.000 για μια ώρα ανάγκης;
Συχνά ακούμε παιδικές δικαιολογίες. “Αν είναι να μου το κλέψουν το αμάξι ας το κλέψουν” ή “αν χρειαστώ λεφτά ξέρω ανθρώπους που θα με βοηθήσουν”. Είμαι σίγουρος πως ούτε οι ίδιοι που τα λένε αυτά δεν τα πιστεύουν.
Η πυραμίδα του Μάσλοου βάζει σε μια σειρά τις ανάγκες του ανθρώπου. Η βάση της είναι η φυσιολογικές ή βιολογικές ανάγκες δηλαδή το νερό, η τροφή, η ζέστη, ο ύπνος. Αμέσως μετά είναι η ανάγκη για ασφάλιση και σταθερότητα. Δηλαδή η εργασία, η εξασφάλιση, η υγεία. Δεν είναι καθόλου τυχαία αυτή η σειρά.
Ακόμα και όταν βρεθούμε με έναν ασφαλιστή είναι δουλειά του να μας βοηθήσει να βάλουμε σε μια σειρά τις ασφαλιστικές μας ανάγκες και να της λύσουμε κατά προτεραιότητα. Δεν είναι δουλειά του απλά να πουλήσει ένα προϊόν για να βγάλει το εισόδημα του.
Πρέπει και εμείς σαν καταναλωτές να καταλάβουμε ότι η έκφραση “παλάτια στην άμμο” δεν είναι διόλου τυχαία. Δεν σας ζητάω λοιπόν να αλλάξετε τον τρόπο ζωής σας. Δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω αυτό. Σαν ασφαλιστής σας ζητάω να κάτσετε και να σκεφτείτε σαν ενήλικες άνθρωποι αν έχετε τις προτεραιότητες σας σε σωστή σειρά και αν θα πρέπει να αναθεωρήσετε κάποιες από αυτές.