Η έκφραση γνωστή. Την χρησιμοποιούμε όταν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω για ένα θέμα. Όταν το έχουμε φτάσει above and beyond που λένε και στο χωριό της συζύγου. Συχνά την χρησιμοποιούμε με κάποιον περιπαιχτικό τόνο ή με τόνο αγανάκτησης ανάλογα την περίπτωση.
Αφορμή για αυτή την ανάρτηση είναι δυστυχώς άλλο ένα θανατηφόρο τροχαίο, αυτή την φορά κοντά στην κατοικία μου. Σε ένα σημείο που είναι γνωστό στους κατοίκους. Στο σημείο υπάρχουν δυο μεγάλα STOP, φωτεινή ταμπέλα και παλλόμενος φωτεινός σηματοδότης που αναβοσβήνει και παρ’ όλα αυτά συνέβη το μοιραίο. Διάβασα λοιπόν σε ένα σχόλιο ότι «μα γιατί δεν κάνει κάτι το κράτος»; Και αναρωτήθηκα τι άλλο να κάνει το κράτος δηλαδή; Σπαθιά να καταπιεί;
Φυσικά και υπάρχουν πολλά σημεία – καρμανιόλες, σημεία με κακοτεχνίες, με ελλιπή φωτισμό ή ορατότητα. Και εκεί ναι η ευθηνή του κράτους είναι μεγάλη. Όμως το συγκεκριμένο σημείο δεν είναι τέτοιο. Τι άλλο δηλαδή να κάνει το κράτος; Να βάλει ίσως ένα περιπολικό μόνιμα στο σημείο;
Η οδική παιδεία δεν διορθώνεται με stop, κλήσεις και αστυνόμευση. Όποιος πιστεύει ότι ο οδηγός πλάθεται σαν νοοτροπία στα λίγα μαθήματα που του κάνει ένας δάσκαλος, όχι δηλαδή ότι αν έκανε τα διπλάσια θα άλλαζε κάτι, είναι εκτός πραγματικότητας. Η οδική παιδεία πλάθεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, όταν το παιδί βλέπει τον γονιό να βρίζει, να φωνάζει, να μιλάει στο κινητό και γενικά να παρουσιάζει μια παραβατική συμπεριφορά.
Αυτό όμως δεν αλλάζει; Φυσικά και αλλάζει. Και εκεί μπαίνει η ατομική ευθηνή. Δεν μπορεί για ότι πάει στραβά στην ζωή μας να φταίει πάντα κάποιος άλλος. Δεν φταίει το κράτος αν στέλνουμε μηνύματα στο κινητό την ώρα που οδηγούμε, ούτε το αν δεν έχουμε αλλάξει λάστιχα στο όχημα πολλά χρόνια τώρα.
Τροχαία συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο και αυτό δύσκολα θα αλλάξει κάτω από τις τρέχουσες συνθήκες. Δεν είναι όμως τραγικό να γινόμαστε μέρος της στατιστικής από παιδικά λάθη;