Θα παραδεχθώ ότι ο τίτλος του άρθρου είναι ελαφρώς… click bait. Το να κάτσουμε να αναλύσουμε γιατί κάποιοι συνάνθρωποι μας δεν ασφαλίζουν τα οχήματα τους, ενώ είναι υποχρεωτικό από τον νόμο, θα ήθελε ολόκληρα βιβλία σκέψης. Άπειρες σελίδες έχουν γραφτεί για την ανθρώπινη παραβατικότητα. Από την απλή αδιαφορία, το λάθος μέχρι και την ανθρώπινη φύση οι λόγοι που εκατοντάδες χιλιάδες οχήματα κινούνται, ή και όχι, στους δρόμους είναι πάρα πολλοί.
Ξεκινάμε από το τι λέει ο νόμος. Σύμφωνα λοιπόν με το Νόμο η ασφάλιση αστικής ευθύνης από ατύχημα αυτοκινήτου καλύπτει την έναντι τρίτων αστική ευθύνη του κυρίου, του κατόχου και κάθε οδηγού (ή προστηθέντος στην οδήγηση ή υπευθύνου) του ασφαλισμένου αυτοκινήτου, σε περίπτωση πρόκλησης τροχαίου ατυχήματος με υπαιτιότητά τους και είναι υποχρεωτική.
Η υποχρέωση ασφάλισης αστικής ευθύνης από την κυκλοφορία οχήματος υφίσταται διαρκώς και για κάθε όχημα που φέρει άδεια κυκλοφορίας και πινακίδες κυκλοφορίας, χωρίς τούτο να εξαρτάται από το αν κινείται ή λειτουργεί το όχημα, εκτός και αν έχει τηρηθεί η διαδικασία της ακινησίας.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι μόνον εφόσον έχουν κατατεθεί οι πινακίδες κυκλοφορίας ενός οχήματος (δηλαδή έχει τηρηθεί η προβλεπόμενη από την Πολιτεία διαδικασία ακινησίας) παύει να υφίσταται η υποχρέωση ασφάλισης αυτού.
Με πιο απλά λόγια ένα όχημα πρέπει να είναι ασφαλισμένο. Είτε κάποιος το έχει κλεισμένο σε ένα γκαράζ, είτε το έχει για να πηγαίνει από το ένα χωράφι στο άλλο εκτός και αν έχουμε καταθέσει πινακίδες. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι ο νόμος δεν έχει παράθυρα όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα.
Όπως με πολλούς άλλου νόμους της χώρας μας το πρόβλημα του νόμου είναι ότι αυτός πρακτικά δεν εφαρμόζεται. Αν κάποιος δεν εμπλακεί σε τροχαίο ή δεν πέσει σε κάποιον τυχαίο έλεγχο στον δρόμο πρακτικά μπορεί να κυκλοφορεί ανασφάλιστος.
Στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας φυσικά και μπορούμε να εντοπίσουμε τα ανασφάλιστα οχήματα με το… πάτημα ενός κουμπιού. Μάλιστα αυτό έχει γίνει στο παρελθόν κάποιες φορές με τα πρόστιμα να καταλήγουν στην εφορία. Γιατί όμως αυτό δεν είναι ο κανόνας; Γιατί αυτό δεν γίνεται κάθε μήνα; Κάθε δεκαπέντε ημέρες;
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι διαφορετικό από το… πολιτικό κόστος. Για κάποιο λόγο η ιδιωτική ασφάλιση στην χώρα μας εδώ και δεκαετίες έχει μια… παράξενη σχέση με το κράτος. Αξίζει να αναφέρω ότι όποια κίνητρα φοροαπαλλαγής υπήρχαν για έξοδα ασφάλισης σταμάτησαν με τα μνημόνια ενώ όποτε ανοίγει η κουβέντα για άλλου είδους υποχρεωτικές ασφαλίσεις, όπως αυτές τις κατοικίας, μέχρι στιγμής δε καταλήγουν πουθενά.
Αυτή η στάση του κράτους απέναντι στους πολίτες που παρανομούν φυσικά και φέρνει σε δυσφορία όλους τους υπόλοιπους. Σήμερα ένας οδηγός που θα τρακάρει με ένα ανασφάλιστο όχημα θα δυσκολευτεί αρκετά να βγάλει άκρη με την αποζημίωση του. Αν τώρα υπάρχουν και σωματικές βλάβες τα πράγματα είναι ακόμα πιο πολύπλοκα.
Σίγουρα η συμβουλή και η συμβολή ενός ασφαλιστικού συμβούλου είναι σημαντική όπως πάντα όμως ο ασφαλιστής δεν είναι ούτε νομοθέτης ούτε δικαστής. Πραγματικά με στεναχωρεί και εξοργίζει το γεγονός να ακούω νέους ανθρώπους να λένε ατάκες όπως “αν ήταν στο χέρι μου δεν θα ασφάλιζα ούτε το αυτοκίνητο μου”. Τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι απλά παραβατικές αλλά και έντονα προβληματικές μιας και αποδεικνύουν ότι πολλοί από εμάς δεν έχουν πραγματικά επίγνωση των κινδύνων γύρω τους.
Ας ελπίσουμε όλοι ότι κάποια στιγμή θα δοθεί μια λύση σε ένα πρόβλημα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια.